Filipijnen

Mijn rondreis door Vietnam was tot een einde gekomen, en Indonesië stond pas over 12 dagen op het programma. Alle goede verhalen volgend, en met in het achterhoofd de aanstaande vakantie van Nick en Roxanne in de Filipijnen, besloot ik ook mijn ticket naar Manilla te boeken. Eerlijk gezegd deed ik het land tekort door er slecht 12 dagen te verblijven terwijl ik elders wel ruimschoots de tijd nam. Op het voedsel na (Mac Donalds hamburgers worden hier zelfs vernachelt) hebben de eilanden namelijk zoveel te bieden. Ook de bereisbaarheid was wat minder, maar dit leverde als bijkomend voordeel op dat er niet echt sprake was van massa toerisme. Het is misschien wel hierdoor dat de locals zeer vriendelijk, behulpzaam, beleefd en enthousiast zijn (zo heb ik bijvoorbeeld nog nergens anders een schoolbus met meisjes naar me horen schreeuwen alsof Justin Bieber voorbij kwam op een scooter). Ze uiten zelfs geregeld hun dankbaarheid voor je komst naar hun land. En dit alles zonder de indruk te wekken dat dit komt omdat je euro's voor peso's komt omwisselen.

Aangezien Manilla er nou niet al te best opstaat als reisbestemming, en ik niet omkwam in de tijd, besloot ik deze stad over te slaan, en zelfs geen kans geven. In plaats daarvan ben ik, zonder de luchthaven te verlaten, doorgevlogen naar Coron in het noorden van Palawan. Palawan is de grootste provincie van de Filipijnen en bestaat uit ruim 1.700 eilanden, waarvan enkele het decor zijn geweest voor Expeditie Robinson. Hoewel Coron vooral een geweldige bestemming is om naar wrakken uit WO II te duiken, is het ook een uitstekende locatie om te eilandhoppen en te relaxen op het strand. De discussie 'of backpacken hetzelfde is als een vakantie?' even terzijde gelaten: het voelde als een heerlijke vakantie. Of voor voorstanders van de stelling: als een vakantie in een vakantie (als je begrijp wat ik bedoel).

Na een paar dagen Coron ben ik per boot doorgereisd naar El Nido, met Palawan's hoogtepunt: de Bacuit Archipel. Het toeval wilde dat mijn bezoek aan El Nido samen viel met de viering van het 100-jarig bestaan van dit plaatsje. Normaliter is voor mij het heelhuids (of niet) afsluiten van een werkweek al een reden tot een feestje, dus je kan je waarschijnlijk wel voorstellen wat voor emotioneel effect deze centennium viering op me heeft gehad. De combinatie van samba parades door het dorp, mini-casino's op straat waar zelfs peuters hun zakgeld vergokte, muziek met spaanse invloeden, en spotgoedkope rum (€1,20 per fles), gaven me het gevoel 18.000 km verderop in Zuid-Amerika te zijn. Om net als gedurende de rest van mij reis, uit de voetsporen te blijven van de typische Australische of Engelse 'hangover reiziger' (enkel feesten, drinken en bijkomen van het feesten en drinken), ging de meeste ochtenden keurig het wekkertje af om vervolgens per boot de Bacuit Archipel of per scooter de omgeving ter land te verkennen. Ik begrijp helemaal waarom El Nido steeds populairder wordt om je huwelijksreis door te brengen. Ondanks lichte uitdrogingsverschijnselen van m'n hersenen, heb ik dan ook enorm van de omgeving kunnen genieten.

Na enkele dagen El Nido ben ik op mijn gemakje richting Bohol vertrokken. Na een tussenstop in Puerto Princesa kwam ik in Bohol, een dag eerder dan gepland, Nick en Roxanne tegen. Hoewel het leren kennen van en omgaan met nieuwe mensen over het algemeen hartstikke leuk is, kan er na ruim drie maanden omringt te zijn door 'vreemden', vrij weinig tegenop om weer eens met vrienden van thuis op te trekken. Per motorbike zijn we erop uit gegaan om de zeldzame spookdiertjes te bekijken en een bezoek te brengen aan de Chocolate Hills. In de avond zijn we met een paddleboard de rivier afgepeddelt. Het bijzondere hieraan was dat vuurvliegjes enkele bomen, als onopgeruimde kerstverlichting, sierlijk hadden verlicht. Misschien een ideetje voor de overburen op Repelweg 17 om een vracht van deze beestjes voor de feestdagen te laten importeren. De volgende dag besloten we dezelfde trip te maken, maar dan stroom opwaarts. De omgeving van de rivier deed me een beetje wanen alsof we samen met John Smith opzoek waren naar Pocahontas. Toen we in de middag wat zaten te relaxen aan de rivier, en ons vermaakte door met behulp van een swing in deze kraak blauwe rivier te springen, was het dan ook met behulp van de indiaanachtige muziek uit deze film waarmee we een extra dimensie creëerde voor voorbij komende peddelaars.

Al met al waren de laatste dagen met Nick en Roxanne een hele leuke afsluiting van de Filipijnen.